Als kind (héél lang geleden) stond ik vaak naast mijn vader terwijl hij in onze kleine badkamer donkere kamer foto's ging afdrukken. De ruimte rook naar chemicaliën en was altijd mysterieus verlicht door een rode lamp. Mijn vader was een gepassioneerde amateurfotograaf. Hij ontwikkelde zijn negatieffilms zelf en maakte fotoafdrukken op een eenvoudige manier. Toen gebruikte hij een contact-raampje en het witte licht van de badkamerlamp als belichtingsbron. Mijn taak was simpel maar cruciaal: het licht aan- en uitdoen. Zodra ik het trekkoord overhaalde en de lamp aansprong, begon ik hardop te tellen: "Een-en-twintig, twee-en-twintig, drie-en-twintig..." Tot de juiste belichtingstijd bereikt was. Ik was gefascineerd. Het was magisch te zien hoe uit het niets beelden op fotopapier verschenen. Ik besloot dat ik dit zelf ook wilde proberen.

Voor mijn verjaardag kreeg ik mijn eerste eigen camera: een Agfa Click, een eenvoudig bakelieten toestel met slechts twee instellingen: zonnig of bewolkt weer. Simpeler kon niet. Op één rolletje kon ik twaalf foto's maken. Maar met mijn weekgeld, dat precies 1,75 gulden bedroeg, moest ik goed nadenken over elk shot. Toch voelde ik me rijk – ik had een doel en een passie. 

Dat is nu na ruim 70 jaar nog steeds mijn passie, maar dan digitaal en veel actief met creatieve fotobewerking wat ik nog steeds heel leuk vind. Gelukkig kan ik bij de fotoclub mijn ei kwijt en het is voor mij nog steeds een leerproces om nog betere en mooiere foto's te maken.

.